بسم الله الرحمن الرحیم

عا شورا

بعد از ظهر روز نهم محرّم بود. روز به آخر مي‏رسيد، امّا به نظر مي‏رسيد که جنگ، اجتناب ناپذير است. آفتاب مي‏رفت تا چهرة خونرنگ خود را در نقاب مغرب پنهان سازد و غروبي غمگين از افق اشکار شود.                                                                                                                      در ميان سپاه کوفه هلهله ‏اي بود که صداي آن به گوش ياران امام هم مي‏رسيد. گويا براي حمله آماده مي‏شدند. آنان به ‏غلط مي‏پنداشتند که مي‏توانند حسينيان را به سازش و تسليم وا دارند، درحالي که جبهة حق، سعادت را در شهادت و بهشت را زير ساية شمشيرها مي‏دانستند:« الجنّةُ تحتگ ظِلال السُّيوفِ».                                                                                                                                                                          عمرسعد (فرمانده سپاه کوفه) فرمان حمله داد. نيروهاي دشمن آماده شدند، جمعي هم به طرف اردوگاه امام حسين(ع) تاختند. صداي سم اسبهايشان هرچه نزديک‏تر مي‏شد.                                                                                                                                                         امام که درون خيمه بود، برادرش «عباس» را مأموريت داد تا از هدف وخواستة آنان کسب اطلاع کند. اين سرور جوانان بهشتي، پارة تن پيامبر و سالار شهيدان عالم به برادرش فرمود: جانم فدايت عباس! سوار شو،برو ببين اينان چه ميگويند، چه مي‏خواهند، براي چه به اين سوتاخته ‏اند.                                                                                                                                                                                                  عباسِ رشيد همراه بيست تن از ياران، بيرون شتافتند و براي گفتگو با مهاجمان به آن سوي رفتند. عباس پيام امام را رساند و هدفشان را جويا شد. آنان گفتند: حسين بن علي يا بايد تسليم شود و سر بر فرمانِ امير کوفه نهد و با يزيد بيعت کند يا آمادة نبرد باشد.                             عباس با شتاب، عنان کشيد تا حرف آنان را به امام برساند. در اين فاصله برخي از همراهان عباس ازجمله زهيربن قين و حبيب بن مظاهر با آنان به گفتگو پرداختند و نصيحتشان کردند که دست از جنگ با حسين بردارند و دامان خود را به ننگ کشتنِ فرزند پيغمبر نيالايند، امّا آنان گوش شنوايي براي اين گونه حرفها نداشتند.                                                                                                                                                                    امام پاسخ داد: بيعت و سازش که هرگز، امّا براي جنگ آماده ‏ايم؛ ولي برادرم عباس، برو و اگر بتواني از اينان امشب را مهلت بگير تا فردا صبح، مي‏خواهم امشب را به عبادت خدا و نماز و دعا بپردازم؛ من نماز و تلاوت قرآن و دعا و استغفار را بسي دوست مي‏دارم و... مهلت داده شد. يک واحد از سواران عمرسعد، در شمال کاروان حسين(ع) موضع گرفتند و به نوعي محاصره پرداختند، شايد براي آن که مانع رسيدن نيروهاي امدادي به اردوي امام شوند يا مانع برداشتن آب يا مانع فرار....                                                                                              سپاه کوفه و فرماندهان آن، با خيالي خام، همچنان اميد داشتندکه فردا شود و حسين بن علي تسليم گردد و او را نزد امير،عبيدالله بن زياد ببرند.                                                                                                                                                                                                     عباس، جانِ جدايي ناپذير از حسين بود. در همين ايام، در ديدار شبانة امام حسين(ع) و عمر سعد، که در محلّي ميان دو اردوگاه انجام گرفت و امام مي‏کوشيد که عمر سعد را از دست زدن به جنگ باز دارد، امام به همة همراهان فرمود که بروند؛ تنها عباس و علي اکبر را با خود داشت. عمر سعد هم فقط پسر وغلام خود را در کنار خويش داشت(59). حضور عباس در کنار امام حسين(ع) در ديدار و مذاکره ‏اي با آن حساسيّت، جايگاه والاي او را نزد امام نشان مي‏دهد. او دل به امام سپرده وعاشق امام بود. تصوّر جدايي از امام در ذهن او راه نداشت:

دل رهاندن ز دست تو مشکل

                                  جان فشاندن به پاي تو آسان

                                                                                بندگانيم جان و دل برکف

                                                                                                                   چشم بر حکم و گوش بر فرمان

                                                                                                                                           و او هم دل به امام باخته بود و هم گوش به فرمانش سپرده بود.